K-1 to również nazwa japońskiej organizacji zrzeszającej zawodników z całego świata i promującej najważniejsze turnieje na zasadach, pozwalających na uczciwych warunkach konkurować ze sobą przedstawicielom różnych styli, takich jak karate, boks, muay thai, tae kwon do, kickboxing, shootboxing, czy boks chiński. Zdarzają się w K-1 zawodnicy reprezentujący style, które nie mają zbyt wiele wspólnego z walką w stójce – sumo, zapasy, judo, nawet futbol amerykański. Lecz żadnemu z takich ewenementów nie udało się jeszcze zdobyć tytułu w organizowanym co roku wielkim finale.
Charakterystyka techniczna w walkach K-1
W K-1 dozwolone są następujące techniki:
Uderzenia proste, sierpowe, podbródkowe i techniki obrotowe. Dozwolone są tylko obrotówki zadawane powierzchnią rękawicy, inaczej użycie tej techniki może być przez sędziów uważana za faul. Można używać wszystkich rodzajów kopnięć, także z wyskoku i atakować kolanami.
Niedozwolone techniki to:
Atak głową, łokciem, poniżej pasa(w krocze), rzuty zapaśnicze i judo, zakładanie dźwigni, duszenia, wkładanie kciuka w oko, uderzanie w gardło, gryzienie. Nie można też atakować przeciwnika, gdy ten leży lub podnosi się z ziemi, atakować po komendzie sędziego do przerwania walki i przytrzymywać się lin, niezależnie od tego, czy jest to trzymanie przy ataku, czy przy obronie. Zabronione jest obrażanie sędziego, ciosy w tył głowy, celowe spowodowanie wypadnięcia przeciwnika z ringu, opuszczanie ringu przez zawodnika w trakcie walki, atakowanie przeciwnika, który odwrócił się plecami(sędzia może w tym przypadku ukarać również tego, który się odwrócił za brak woli do walki),obrotówka niedozwoloną powierzchnią ręki.
W K-1 dopuszczono możliwość przechwycenia kopiącej nogi przeciwnika, zawodnik który przechwycił nogę rywala może zaatakować(ręką, nogą lub kolanem) tylko raz, kontynuowanie ataku po przechwyceniu nogi przeciwnika uważane jest za faul. Niedozwolone jest też obalanie rywala po przechwyceniu nogi. Sędzia powinien rozdzielić zawodników(break), jeśli po przechwyceniu nogi rywala nie nastąpił atak.
Jeśli jeden z zawodników trzyma głowę/kark rywala obiema rękami, może on tylko jeden raz zaatakować nogą lub kolanem. Kontynuowanie ataku, trzymając głowę/kark obiema rękami uważane jest za faul.
Dozwolone jest kopanie i atakowanie kolanami przeciwnika wiele razy, jeżeli atakujący trzyma głowę lub kark oponenta tylko jedną ręka, jednakże wtedy sędzia może rozdzielić walczących(break), gdy uzna, że taki atak jest nieefektywny(bez zagrożenia dla rywala). Pasywny klincz i pasywne trzymanie są zabronione, jednak sędzia może pozwolić na nie jeśli jest ono wykonywane w towarzystwie dozwolonych ataków; kara grozi, wówczas, gdy zawodnik po wyprowadzeniu dozwolonego ataku ucieka się do klinczu, by unikać akcji przeciwnika.
Powstanie K-1
Korzenie turniejów K-1 sięgają początku lat osiemdziesiątych naszego stulecia. W 1980 roku Kazuyoshi Ishi założył Seido Kaikan, szkołę karate, z siedzibą w Osace.
W 1982 roku odbył się w Japonii pierwszy ogólnokrajowy turniej Karate-Do. Impreza zorganizowana w Osace przez Seido Kaikan, nowopowstały zarząd Seidokan Karate, przyciągnęła sporą ilość widzów. Hala Furitsu Gymnasion, gdzie wydarzenie miało miejsce, wypełniła się po brzegi, a jego transmisję nadano w lokalnej telewizji.
W 1983 roku w Kansai w Japonii wojownicy Seido Kaikan zmierzyli się z adeptami chińskiego Kung Fu. Konfrontację tych dwóch szkół walki wygrali karatecy. Wtedy też powstała organizacja „All Japan Budo Promotions”, uformowana spośród grup Karate i Kenpo z regionu Kansai. Na jej czele stanął Kazuyoshi Ishi.
Dwa lata później, w 1985 roku Seido Kaikan otworzył pierwsze biuro w Stanach Zjednoczonych, którego głównym menedżerem został Tom Edwards.
Na turnieju Karate Real Champion Tournament, który miał miejsce w 1988 roku, karatecy Seido Kaikanu umocnili swoją pozycję w świecie sztuk walki. Japończycy Toshiyuki Yanagisawa oraz Masaaki Satake zajęli na tej imprezie dwa pierwsze miejsca, zwycięstwa ludzi Ishiego przyciągnęły zainteresowanie Amerykanów.
W 1991 rozegrał się mecz pomiędzy reprezentantami Seido Kaikanu i grupą USA Oyama Karate. Szczególnie wyróżnił się w tej konfrontacji Masaaki Satake pokonując legendę amerykanów, Williy’ego Williamsa.
Przełomowy dla K-1 w formie, jaką oglądamy dzisiaj, był turniej „Karate Japan Open”, zorganizowany w 1992 w Japonii. Wtedy to po raz pierwszy walki odbywały się w rękawicach. Zwycięzcą został Masaaki Satake.
Turnieje K-1
Obecnie najważniejsze turnieje organizacji K-1 odbywają się w dwóch kategoriach wagowych. Pierwsza z nich to kategoria open, w której nie ma ustalonej górnej granicy wagi zawodników. Druga zaś obejmuje zawodników ważących poniżej 70 kilo i nosi nazwę K-1 MAX. W tych dwóch klasach wagowych organizowane są na różnych kontynentach turnieje World Grand Prix, których zwycięzcy biorą udział w Finałowej Eliminacji – serii pojedynczych walk, wyłaniających ośmiu uczestników Wielkiego Finału. Niektórzy wojownicy, którzy odpadli w Finałowej Eliminacji, walczą w finałowym turnieju podczas walk rezerwowych. Jeśli w razie kontuzji zwycięzcy któregoś z pojedynków w Wielkim Finale do dalszych rozgrywek nie zostawał dopuszczony jego pokonany rywal, wówczas zwycięzca walki rezerwowej dostawał drugą szansę i wracał do gry o mistrzostwo. Zdobywca tytułu dostaje się do następnego turnieju finałowego bez potrzeby walki w eliminacjach.
Na terenie całego świata odbywa się coraz więcej zawodowych i amatorskich walk i turniejów na zasadach K-1, nie promowanych przez japońską organizację K-1. Uczestnicy tych imprez występują w obrębie różnych kategorii wagowych, a najzdolniejsi mają szansę na światową karierę i rywalizację o miano najlepszego wojownika walk uderzanych.
Ranking zwycięzców turniejów finałowych K-1.
Ranking zawodników:
Kategoria Open: Kategoria do 70 kg(K-1 Max)
1993 – Branco Citatic – Chorwacja
1994 – Peter Aerts – Holandia
1995 – Peter Aerts – Holandia
1996 – Andy Hug – Szwajcaria
1997 – Ernesto Hoost – Holandia
1998 – Peter Aerts – Holandia
1999 – Ernesto Hoost – Holandia
2000 – Ernesto Hoost – Holandia
2001 – Mark Hunt – Nowa Zelandia
2002 – Ernesto Hoost – Holandia 2002 – Albert Kraus – Holandia
2003 – Remy Bonjasky – Holandia 2003 – Masato – Japonia
2004 – Remy Bonjasky – Holandia 2004 – Buakaw Por Pramuk – Tajlandia
2005 – Semmy Schilt – Holandia 2005 – Andy Souwer – Holandia
2006 – Semmy Schilt – Holandia 2006 – Buakaw Por Pramuk – Tajlandia
2007 – ? 2007 – Andy Souwer – Holandia
2008 – Remy Bonjasky 2008 –
2009 – Semmy Schilt 2009 – Georgio Petrosyan
Ranking krajów:
K-1 Open: K-1 MAX
1. Holandia – 11 1. Holandia – 3
2. Szwajcaria – 1 2. Tajlandia – 2
2. Nowa Zelandia – 1 3. Japonia – 1
Zasady walk K-1
9. Podstawowe zasady walk K-1
Walki na oficjalnych zasadach K-1 odbywają się w ringu o wymiarach 6,4 na 6,4 metra kwadratowego z czterema poziomami lin. Obaj rywale walczą w takich samych, ustalonych przez promotorów rękawicach, z ochraniaczami szczęki i krocza(wybór rodzaju tego sprzętu jest indywidualny). Zabrania się noszenia podczas walki soczewek kontaktowych.
Do klas wagowych zawodników dopasowane są następujące klasy rękawic: do 60kg(piórkowa) – 6-uncjowe, do 65kg(lekka) i do 70kg(średnia) – 8-uncjowe, do 80kg(junior ciężka), do 90kg(ciężka) i +91kg(open) – 10-uncjowe.
Zasady walk K-1 różnią się w zależności przede wszystkim od tego, czy jest to walka pojedyncza, czy turniejowa. Pojedyncze walki mogą trwać pięć trzy-minutowych rund(bez rund dodatkowych), lub trzy trzy-minutowe rundy(ewentualnie dwie rundy dodatkowe). Walki turniejowe trwają trzy rundy po trzy minuty i ewentualnie mogą być przedłużone tylko o jedną rundę dodatkowa, tylko w finałowej walce turnieju istnieje możliwość przeprowadzenia dwóch rund dodatkowych zamiast jednej. Walki nie mogą zakończyć się remisem. W przypadku różnicy punktowej, niewystarczającej do wyłonienia zwycięzcy, w pojedynczych walkach pięciorundowych o wyniku musi zadecydować ostatnia, piąta runda, w pojedynczych walkach trzy-rundowych – druga dodatkowa runda. W walkach turniejowych(oprócz finału) w razie podobnych not sędziów zadecydować musi pierwsza dodatkowa runda, a w finale ewentualna druga dodatkowa runda. Ostatnia runda pojedynku nazywa się rundą finałową(tzw. final round). Dodatkowe rundy są punktowane każda niezależnie od siebie i od pozostałych rund pojedynku. Przerwa pomiędzy rundami powinna trwać jedną minutę. Dla własnego zdrowia i bezpieczeństwa zawodnicy nie powinni staczać jednego dnia więcej niż piętnaście rund walki.
10. Dozwolone i niedozwolone techniki w walkach K-1
W K-1 dozwolone są następujące techniki:
Uderzenia proste, sierpowe, podbródkowe i techniki obrotowe. Dozwolone są tylko obrotówki zadawane powierzchnią rękawicy, inaczej użycie tej techniki może być przez sędziów uważana za faul. Można używać wszystkich rodzajów kopnięć, także z wyskoku i atakować kolanami.
Niedozwolone techniki to:
Atak głową, łokciem, poniżej pasa(w krocze), rzuty zapaśnicze i judo, zakładanie dźwigni, duszenia, wkładanie kciuka w oko, uderzanie w gardło, gryzienie. Nie można też atakować przeciwnika, gdy ten leży lub podnosi się z ziemi, atakować po komendzie sędziego do przerwania walki i przytrzymywać się lin, niezależnie od tego, czy jest to trzymanie przy ataku, czy przy obronie. Zabronione jest obrażanie sędziego, ciosy w tył głowy, celowe spowodowanie wypadnięcia przeciwnika z ringu, opuszczanie ringu przez zawodnika w trakcie walki, atakowanie przeciwnika, który odwrócił się plecami(sędzia może w tym przypadku ukarać również tego, który się odwrócił za brak woli do walki),obrotówka niedozwoloną powierzchnią ręki.
W K-1 dopuszczono możliwość przechwycenia kopiącej nogi przeciwnika, zawodnik który przechwycił nogę rywala może zaatakować(ręką, nogą lub kolanem) tylko raz, kontynuowanie ataku po przechwyceniu nogi przeciwnika uważane jest za faul. Niedozwolone jest też obalanie rywala po przechwyceniu nogi. Sędzia powinien rozdzielić zawodników(break), jeśli po przechwyceniu nogi rywala nie nastąpił atak.
Jeśli jeden z zawodników trzyma głowę/kark rywala obiema rękami, może on tylko jeden raz zaatakować nogą lub kolanem. Kontynuowanie ataku, trzymając głowę/kark obiema rękami uważane jest za faul.
Dozwolone jest kopanie i atakowanie kolanami przeciwnika wiele razy, jeżeli atakujący trzyma głowę lub kark oponenta tylko jedną ręka, jednakże wtedy sędzia może rozdzielić walczących(break), gdy uzna, że taki atak jest nieefektywny(bez zagrożenia dla rywala). Pasywny klincz i pasywne trzymanie są zabronione, jednak sędzia może pozwolić na nie jeśli jest ono wykonywane w towarzystwie dozwolonych ataków; kara grozi, wówczas, gdy zawodnik po wyprowadzeniu dozwolonego ataku ucieka się do klinczu, by unikać akcji przeciwnika.
11. Obowiązujący strój, sprzęt i ochraniacze.
Podczas walki wojownicy mają wolny wybór co do kostiumu, jeśli chodzi o wygląd, kolor, czy też krój. Musi on jednak spełniać pewne kryteria, aby został zatwierdzony przez władze gali: nie może stwarzać zagrożenia kontuzją lub zranieniem żadnego z zawodników, ani chociażby w najmniejszym stopniu ochraniać zawodnika przed skutkami ataków.
Na zatwierdzenie kostiumu mają wpływ sędziowie punktowi, arbiter ringowy i oficjalne władze imprezy.
Przy okazjach takich jak ceremonia otwarcia, czy wejście do ringu przed walką zawodnicy mają względną swobodę dobierania strojów, lecz muszą one być zatwierdzone przez oficjalnych promotorów gali, muszą być czyste i nie mogą być obraźliwe treścią albo wyglądem.
Ochraniacz na szczękę jest w K-1 obowiązkowy, w razie wypadnięcia arbiter ringowy zobowiązany jest podnieść go na końcu rundy i oddać do narożnika właściciela. Zdarzają się jednak wypadki, gdy w ferworze walki narożnik zapomina wyposażyć swojego zawodnika w ochraniacz na szczękę, narażając go na niebezpieczeństwo kontuzji.
Zawodnicy powinni(choć nie muszą) nosić podczas walki taśmy lub bandaże ochronne na dłonie/ nadgarstki. Zawodnicy nie mogą przywozić na walkę lub turniej swoich taśm lub bandaży, powinni otrzymać je po przybyciu na imprezę, oficjalne władze gali muszą je sprawdzić, zatwierdzić i podstemplować.
W K-1 zabroniona jest walka w jakichkolwiek ochraniaczach, znanych z amatorskich ringów, takie jak kask ochronny, ochraniacze piszczeli, kolan i łokci czy pancerz na korpus. Dozwolone są jedynie zatwierdzone przez władze turnieju ściągacze na stopy i suspensorium(ochraniacz krocza).
Rękawice używane podczas walk muszą być czyste, zatwierdzone i podstemplowane przed założeniem zawodnikowi i do zakończenia walki nie powinny być zdejmowane i nikt nie powinien przy nich manipulować. W razie konieczności, po np. zdjęciu rękawic w czasie trwania pojedynku, zawodnik musi przejść ponowne sprawdzenie rękawic.
W trakcie walki, dozwoloną substancją, którą może mieć na sobie zawodnik, jest wazelina w minimalnej ilości(zależy od zdania sędziego ringowego) nakładana wyłącznie na twarz. Jeśli sędzia uzna, że ilość wazeliny na twarzy zawodnika jest zbyt duża, może kazać wytarcie jej nadmiaru. Wojownicy mogą również używać na podbicia stóp małych ilości substancji przeciwdziałających poślizgnięciom. Zabronione jest używanie na jakąkolwiek część ciała substancji stymulujących lub drażniących(np. Olejek Tajski).
12. Kontrola lekarska i antydopingowa.
W K-1, podobnie jak we wszystkich sportach kontaktowych, zawodnicy przed rozpoczęciem rywalizacji przechodzą kontrolę lekarską. Ponadto, w turniejach oficjalny medyk zawodów ogląda zawodników, którzy wygrywają swoje walki i decyduje o ich zdolności do występów w dalszych fazach rozgrywek.
Z uwagi na swój prestiż, organizacja K-1 wymaga od swoich zawodników ciągłej gotowości do poddania się testom antydopingowym. W razie pozytywnego wyniku testów zawodnikowi grozi konfiskata tytułu, pieniędzy za nagrodę i gaży za walkę, w której brał udział będąc pod wpływem niedozwolonych środków. Ponadto winowajcę mogą dotknąć sankcje względem jego kontraktu z organizacją K-1.
13. Kary grożące za łamanie zasad w walkach K-1.
W razie faulu sędzia może dawać zawodnikom upomnienia, ostrzeżenia, odejmować punkty lub zdyskwalifikować. Sędzia nie musi karać zawodnika, jeśli uzna, że faul był przypadkowy. Sędzia zwykle najpierw daje ustne upomnienie, po dwóch upomnieniach sygnalizowanych werbalnie daje ostrzeżenie, pokazując żółtą kartkę. Może on jednak dać ostrzeżenie(żółtą kartkę) bez wcześniejszych ustnych upomnień. Dwa ostrzeżenia to w efekcie czerwona kartka skutkująca odjęciem punktu, a odjęcie trzech punktów w jednej rundzie dyskwalifikują zawodnika. Uderzenie poniżej pasa(low-blow) grozi dyskwalifikacją niezależnie od tego, czy było celowe, czy nie.
Za nie sportowe zachowanie w ringu organizacja K-1 nakłada na zawodników kary pieniężne. Za jeden karny punkt odejmuje 20 procent gaży za walkę, za dwa karne punkty – 30 procent. W walkach turniejowych sumy kar kumulują się, a dyskwalifikacja zawodnika powoduje stuprocentową utratę honorarium.
Zawodnik może zostać zdyskwalifikowany jeśli: celowo używa w trakcie walki niedozwolonych technik, nie chce słuchać komend sędziego, spóźnia się na walkę lub w ogóle się na niej nią nie zjawia, okazuje w trakcie walki brak manier i złośliwość; dyskwalifikacja może nastąpić, jeśli sędzia uzna, że zawodnik nie wykazuje woli do walki, zostały mu odjęte za faule trzy punkty w jednej rundzie, jeśli oficjalny lekarz turnieju uzna go za niezdolnego do walki podczas przedmeczowych oględzin lekarskich(medical check), gdy któryś z sekundantów wejdzie na ring i dotknie swojego zawodnika, lub gdy dojdzie do starć między sekundantami. Dyskwalifikacją zawodnika może również zaowocować pozytywny rezultat testów antydopingowych, lub też złamanie innych, kluczowych reguł turnieju. Istnieje możliwość ukarania zawodnika za pokazanie się w ringu w niedozwolonym stroju. Winowajca otrzymuje wtedy od sędziego ringowego upomnienie, następnie, gdy to nie poskutkuje, żółte kartki. Gdy uzbierają się trzy kartki, następuje dyskwalifikacja, ponadto zarówno zawodnik, jak i jego sekundant mogą zostać zawieszeni w występach K-1.
Sędzia może bez ostrzeżenia odjąć punkt zawodnikowi, który z premedytacją zaatakował w niedozwolony sposób. Powinien dać upomnienie(bez kartki) zawodnikowi, który rusza na przeciwnika z pochyloną głową(np. w celu uniknięcia ciosu), takie zachowanie może zostać zinterpretowane jako atak głową. Gdy spowoduje ono rozcięcie u przeciwnika, sędzia powinien odjąć winowajcy 1 punkt, nawet gdy akcja była przypadkowa. W razie, gdy sędzia uzna, że tego typu akcja została wykonana z premedytacją, powinien odjąć winowajcy dwa punkty. W przypadku rozcięcia i krwawienia u obu zawodników, jeden i drugi powinien dostać ostrzeżenie(żółta kartka). Upomnieniem, ostrzeżeniem, lub odjęciem punktu powinien być ukarany zawodnik, który wciąż przytrzymuje rywala i dąży do klinczu, jest to kara za pasywność lub unikanie walki. Ta sama kara grozi wówczas, gdy zawodnik chwyta i przytrzymuje rywala bezpośrednio po wyprowadzeniu swojego ataku(np. w celu uniknięcia kontry), lub celowo upada na matę. Sędzia jest zobowiązany w tych przypadkach dawać najpierw dwa upomnienia, potem jedno ostrzeżenie, a następnie odjąć punkt, jeśli sytuacja wciąż nie ulega zmianie. Takie samo ukaranie przez arbitra ringowego obowiązuje, gdy zawodnik wyprowadza bardzo mało ataków, wyłącznie oczekując na okazję do swojej kontry, gdyż jest to uważane za pasywność.
14. Zakończenie walki przez decyzję sędziowską.
Gdy walka nie zostaje przerwana nokautem, TKO, dyskwalifikacją lub przez lekarza, zwycięzcę wyłania się poprzez decyzję sędziów. Na turniejach promowanych przez organizację K-1 trzech sędziów ringowych przyznaje punkty każdemu z zawodników. Zawodnik, który ma u sędziów najwięcej punktów pod koniec rundy finałowej jest ogłaszanym zwycięzcą walki, musi on jednak zebrać korzystne dla siebie noty u co najmniej dwojga z sędziów. Gdy zwycięzca nie zostaje wyłoniony przez większość sędziów, ogłaszane są dodatkowe rundy. Po finałowej dodatkowej rundzie(final extra round) musi zostać wyłoniony zwycięzca(oprócz walk pięciorundowych, gdzie werdykt jest ogłaszany po piątej, finałowej rundzie).
15. Punktacja.
Sędziowie przydzielają w K-1 punkty wedle ściśle sprecyzowanych kryteriów. Punkty przyznawane są za każdym razem zawodnikowi, gdy ten wyprowadzi efektywny i celny atak, gdy przeciwnik doznaje obrażeń wskutek trafienia techniką zgodną z przepisami. O ilości przyznawanych punktów decydują: ilość liczeń, skala obrażeń wyrządzanych rywalowi, celne trafienia, skala agresywności(punkty za ofensywność).
Zwycięzca rundy otrzymuje dziesięć punktów, a jego rywalowi są one odejmowane.
Gdy przewaga jednego z zawodników jest jasno widoczna, ten gorszy traci jeden punkt, za liczenie dwa punkty, za knock-down bez liczenia(flash-down) – jeden punkt, za dwa liczenia trzy punkty (gdy dwa liczenia są dozwolone – w finałach turniejów i pojedynczych walkach). Każdy z rywali może stracić jeden punkt w przypadku otrzymania czerwonej kartki za faule lub dwa punkty, gdy po ukaraniu czerwonym kartonikiem dalej zachowują się w niedozwolony sposób. W przypadku podobnych not sędziów w ostatniej możliwej rundzie jednemu z rywali musi być przyznana minimalna przewaga.
16. Zakończenie walki przez nokaut(KO).
Walka na oficjalnych zasadach K-1 może zakończyć się na kilka sposobów.
Pierwsza z nich to nokaut(KO). Sędzia ogłasza nokaut, gdy zawodnik nie wstaje przed doliczeniem do dziesięciu, lub uzna że zawodnik doznał takich obrażeń, które nie pozwolą mu na podniesienie się z maty ringu, zanim doliczy do dziesięciu. Sędzia ogłasza nokaut(KO), także wtedy gdy uzna, że zawodnik stracił wolę do dalszej walki, nawet wówczas, gdy przyjął on postawę stojącą przed doliczeniem do dziesięciu i/jeśli sędzia uzna go za niezdolnego do kontynuowania walki. Nokaut(KO) następuje też gdy zawodnik pada(i jest liczony) trzy razy w jednej rundzie w walkach pojedynczych i finałach walk turniejowych, lub dwa razy w trakcie walk turniejowych(za wyjątkiem finału).
17. Zakończenie walki przez nokaut techniczny(TKO).
Do nokautu technicznego(TKO) dochodzi, gdy jeden z zawodników nie może kontynuować walki z powodu kontuzji nie powstałej z winy przeciwnika, lub gdy narożnik jednego z walczących rywali rzuci na ring biały ręcznik. Sędzia nie zawsze zauważa owy ręcznik i nie przerywa wtedy walki, w takim przypadku koniec walki jest zobowiązany oznajmić nadzorca imprezy(supervisor).
TKO przez przerwanie sędziego(referee stop) może nastąpić, gdy przewaga jednego z zawodników względem drugiego jest przytłaczająca i sędzia uzna że kondycja fizyczna zdecydowanie słabszego zawodnika grozi poważnym uszczerbkiem na jego zdrowiu/ciężkim nokautem. Walka kończy się nokautem technicznym(TKO), gdy ringowi medycy nie zgodzą się na jej kontynuowanie z powodu kontuzji lub rozległych obrażeń jednego z zawodników(doctor stop).
Gdy zawodnik pada na deski i widać u niego niebezpieczne obrażenia, oficjalny lekarz zawodów powinien skonsultować się z nadzorcą gali(supervisorem) i po ich wspólnym porozumieniu może nastąpić przerwanie pojedynku i ogłoszenie TKO.
18. Liczenie zawodnika(knock-down).
Liczenie następuje wówczas, gdy w skutek efektywnego, prawidłowego według zasad ataku jakakolwiek część ciała trafionego zawodnika( z wyjątkiem podbicia stopy) dotknie maty ringu. Jednak, jeśli sędzia uzna, że zawodnik, który upadł nie doznał większej krzywdy, natychmiast się podnosi i wykazuje zdecydowaną wolę do dalszej walki, nie musi go liczyć(jest to wówczas tzw. flash-down/flash knock-down). Gdy zawodnik po upadku spowodowanym skuteczną akcją przeciwnika nie jest w stanie wstać od razu, może zostać wyliczony. Sędzia może też liczyć zawodnika na stojąco, gdy ten co prawda nie upadł na deski po ciosach rywala, lecz w oczywisty sposób odczuł jego ataki i może się znaleźć w niebezpiecznej sytuacji, jeśli natarcie na niego było by kontynuowane(standing knock-down).
Liczenie musi być poprzedzone komendą ”down” wymówioną i pokazaną wyłącznie przez sędziego ringowego. Po komendzie arbitra, Główno Prowadzący gali powinien zakomunikować liczenie, wyliczając zgodnie z czasomierzem oficjalnego chronometrażysty turnieju. Zawodnik, który spowodował liczenie u rywala musi udać się do neutralnego narożnika i tam czekać na dalsze instrukcje, jeśli się temu nie podporządkuje, sędzia może przerwać liczenie i wznowić je dopiero wówczas, gdy ów zawodnik znajdzie się ponownie w neutralnym narożniku.
W K-1 liczonego zawodnika nie ratuje koniec czasu trwania żadnej z rund, jeśli nie wstanie on przed doliczeniem do dziesięciu, uważa się go za znokautowanego(porażka przez KO). Jeśli po zakończeniu regulaminowego czasu trwania rundy liczony zawodnik wstanie przed doliczeniem do dziesięciu, jednak sędzia uzna go za niezdolnego do dalszej walki, ogłaszany jest techniczny nokaut(TKO).
19. Zakończenie walki remisem.
Walki K-1 mogą zakończyć się remisem, gdy obaj zawodnicy padają i nie są wstanie podnieść się, nim sędzia doliczy do dziewięciu(9). Remis ogłaszany jest także wówczas, gdy jeden z zawodników doznaje kontuzji nie wynikającej z winy żadnego z walczących i uniemożliwiającej kontynuację walki, ale tylko w początkowej fazie pojedynku, przed justyfikacją, a większość sędziów(co najmniej dwóch) nie jest w stanie wyłonić zwycięzcy w tej początkowej fazie. Początkowa faza pojedynku w przypadku trzyrundowych walk trwa do końca pierwszej rundy, a w przypadku pięciorundowych – do końca drugiej. W razie przypadkowej kontuzji obu zawodników już po zatwierdzeniu(justyfikacji) walki, zwycięzca wyłaniany jest przez sędziów punktowych. Punkty powinny być przyznawane za rundy, które dobiegły końca.
20. Walki uważane za nie odbyte – no contest/null/void.
Ostatnią z możliwości zakończenia walki jest jej unieważnienie(no contest). Następuje ona, gdy wyjdzie na jaw, że obaj rywale złamali zasady walki, ustawiali lub zmawiali się co do jej przebiegu/wyniku. Walka jest uważana za nie odbytą, gdy żaden z walczących nie okazuje chęci do walki, pomimo ostrzeżeń sędziego i arbiter ringowy ogłasza dyskwalifikację obu z nich. „No contest” jako wynik pojedynku jest też ogłaszany, jeśli obaj zawodnicy odnieśli nie wynikającą z niczyjej winy kontuzję i nie są w stanie kontynuować potyczki przed justyfikacją walki(przed końcem 1R w pojedynkach trzyrundowych lub końcem 2R w pięciorundowych).
21. Kontuzje.
W sporcie kontaktowym, takim, jak K-1 kontuzje, uniemożliwiające zawodnikom kontynuowanie walki lub występu w dalszych rozgrywkach turniejowych zdarzają się dość często.
W przypadku poważnie wyglądającego zranienia jednego z wojowników po obejrzeniu przez oficjalnego lekarza zawodów dochodzi do narady pomiędzy nim(lekarzem), opiekunem gali(supervisorem), kadrą opiekuna gali(supervisory staff), sędzią ringowym i sędziami punktowymi. Oficjalny lekarz zawodów(wyłącznie on) ma prawo do zatrzymania krwawienia i opatrzenia taśmą zranionych miejsc na ciele poszkodowanego(z wyjątkiem głowy).
Jeśli kontuzja jest spowodowana faulem przeciwnika, to kontuzjowany dostaje od sędziego czas na odpoczynek i obejrzenie przez lekarza. Gdy okaże się, że nie może on kontynuować walki, winowajca zostaje zdyskwalifikowany. Poszkodowany zawodnik zostaje ogłoszony zwycięzcą.
Gdy kontuzję spowodowała nieuwaga poszkodowanego, przegrywa on walkę(dyskwalifikacja poszkodowanego).
Jeśli doszło do nie wynikającej z winy żadnego zawodnika, nie pozwalającą obu wojownikom walczyć dalej kontuzję i miała ona miejsce przed zatwierdzeniem/justyfikacją pojedynku, to walka uznawana jest za nie odbytą.
Jeśli doszło do nie wynikającej z niczyjej winy kontuzji uniemożliwiającej dalszą walkę obu zawodników tuż po zatwierdzeniu/justyfikacji pojedynku – rozpoczęciu drugiej rundy(w walkach 3MinX3R) lub trzeciej(walki 3MinX5R), sędziowie punktowi powinni przyznawać zawodnikom punkty od początku walki do momentu w którym pojedynek został przerwany. Jeśli walka trwała więcej pełnych rund niż te potrzebne do jej zatwierdzenia/justyfikacji, sędziowie oceniająca zawodników na dystansie wszystkich rund pojedynku, które dobiegły końca. W wypadku podobnej sytuacji na kartach sędziów punktowych w powyższych przypadkach, ogłaszany jest remis(draw).
22. Kontuzje w turniejach.
W turniejach może dojść do sytuacji, gdy zwycięzca jednej z walk nie jest w stanie wyjść do następnego pojedynku. Wtedy organizatorzy turnieju decydują, kto pojawi się zamiast niego w kolejnej fazie rozgrywek. Pierwszym kandydatem jest ten, który z nim przegrał. Następnymi są po kolei: zwycięzca pierwszej walki rezerwowej, zwycięzca drugiej walki rezerwowej, przegrany w pierwszej walce rezerwowej i na końcu zawodnik, który przegrał drugą walkę rezerwową. W turniejach z jedną walką rezerwową – w kolejności: przegrany turniejowej, zwycięzca rezerwowej i na końcu przegrany rezerwowej walki. Powyższa kolejność obowiązuje też, gdy więcej walk niż jedna kończy się kontuzjami zwycięzców. Tylko oficjalny lekarz zawodów ma prawo do ewentualnego opatrzenia powierzchownych ran zawodnika(jak na przykład opatrzenie rany taśmą) pomiędzy walkami turniejowymi.
23. Wypadnięcie z ringu.
W walce od czasu do czasu zdarza się, że jeden z zawodników wypada z ringu. Wówczas musi nastąpić zatrzymanie zegara, odliczającego czas, a nadzorca gali (supervisor), jego kadra, sędzia ringowy i sędziowie punktowi naradzają się co do konsekwencji zaistniałego wypadku. Jeśli wypadnięcie spowodowała dozwolona akcja przeciwnika, sędzia może ogłosić jedno liczenie(knock-down), jeśli zawodnik, który wypadł i został wyliczony nie jest w stanie wrócić na ring, następuje techniczny nokaut(TKO) przez decyzję lekarza. Jeżeli po wypadnięciu z ringu jednego z zawodników sędzia nie ogłosi liczenia, a poszkodowany jest w stanie kontynuować, to pojedynek zostaje wznowiony od momentu, kiedy został zatrzymany czas.
Gdy zaś poszkodowany doznał takich obrażeń, że nie może walczyć dalej, decyzja sędziego zależy od tego, czy był to skutek faulu przeciwnika, przypadku, czy może zdarzenie nastąpiło z winy poszkodowanego(np. wypadnięcie po przestrzeleniu jakiejś z technik). Decyzja sędziego w przypadkach wypadnięcia i niemożności do kontynuowania walki jest taka, jak przy kontuzjach(opisane wcześniej).
24. Odwołania od decyzji sędziego.
W odróżnieniu od np. piłki nożnej, decyzja sędziego w K-1 nie jest niepodważalna. Jeśli nadzorca gali(supervisor) i jego kadra nie zgadza się z ogłoszonym werdyktem lub jakąkolwiek decyzją arbitra ringowego lub sędziów punktowych, może zostać zgłoszony protest(odwołanie), w celu uniknięcia jakichkolwiek nieporozumień. W takich wypadkach arbiter ringowy, sędziowie punktowi, supervisor i jego kadra oglądają dokładnie wideo zapis walki i w porozumieniu ogłaszają nowy werdykt lub przychylają się do tego, który został pierwotnie ogłoszony. Odwołanie muszą zgłosić więcej niż dwie osoby z zarządu gali. Sędzia ringowy musi go ogłosić od razu po zakończeniu walki. Na czas oglądania zapisu walki i rozmów zawodnicy zostają odesłani do neutralnych narożników. Sekundanci nie mogą wówczas podchodzić do zawodników tak jak po zakończeniu rundy czy pojedynku, jedynie lekarz zawodów może udzielić dozwolonej, minimalnej opieki medycznej. Następnie arbiter wzywa zawodników na środek ringu, by zakomunikować oficjalny werdykt. Według oficjalnych zasad organizacji K-1 żaden zawodnik, trener lub menedżer zawodnika nie może składać protestu względem werdyktu sędziego, zanim walka nie dobiegnie do końca. Może on jednak wysłać oficjalny protest do władz organizacji przed upływem dwóch tygodni od walki i powinien otrzymać odpowiedź najpóźniej po dwóch tygodniach od daty złożenia protestu.
Władze K-1
K-1 to dobrze zorganizowana firma promująca i organizująca walki, ukierunkowana na dużą oglądalność i zysk ze swoich imprez, zrzeszająca wybranych wojowników, mających dostarczyć publiczności dużej dawki emocji przeszkolony personel w celu zminimalizowania ilości pomyłek. Jako że K-1 jest organizacją japońską i jest nastawiona na sukcesy komercyjne, a największe imprezy mają miejsce w Kraju Kwitnącej Wiśni, najpopularniejsi z japońskich wojowników bywają nieco pobłażliwiej traktowani przez sędziów niż przedstawiciele „reszty świata”.
Imprezy K-1 są administrowane przez Komitet Zasad(Rules Committee), podlegający jurysdykcji rzecznika/promotora(promoter) i kierownika zasad(rule director). Każda impreza K-1 powinna być nadzorowana przez supervisora imprezy, jego kadrę(supervisory staff), arbitra ringowego, sędziów punktowych, oficjalnych medyków i oficjeli imprezy, wybranych spośród członków Komitetu Zasad.
Struktura organizacyjna K-1
Rola struktur organizacyjnych podczas imprez
Nadzorca (supervisor) dogląda, czy decyzje podczas i po zakończeniu walki są właściwe. Ma takie same prawa jak arbiter ringowy i sędziowie punktowi. Supervisor może zaprotestować przeciwko decyzjom sędziów(przysługuje mu jeden głos) i ma prawo skorygować werdykt. Ponadto, nadzorca może przerwać walkę, jeśli uzna(za podpowiedzią lekarza lub z własnej inicjatywy), że sędzia nie zauważa lub ignoruje niebezpieczeństwa dla któregoś z walczących.
W każdej walce K-1 jeden supervisor musi stać tuż przy ringu.
Podobne prawa do supervisora ma kadra nadzorcza. Każdej kadrze nadzorczej przysługuje jeden głos przeciwko decyzji sędziów. Ponadto ludzie z kadry nadzorczej oceniają pracę sędziów i przyczyniają się do poprawy jakości sędziowania. W trakcie walki, blisko ringu powinny znajdować się dwie takie ekipy.
Sędzia ringowy, jest jedyną osobą mającą prawo do przebywania w ringu oprócz walczących zawodników i jest najważniejszą osobą, pilnującą przebiegu pojedynku.
Sędziowie punktowi(trzech) siedzą tuż przy ringu i oceniają zawodników.
Sędziowie dodatkowi nadzorują zawodników i ich narożniki w trakcie przerw pomiędzy rundami. Po dwóch sędziów dodatkowych powinno pilnować każdego z narożników.
Oficjalny lekarz sprawdza przed każdym pojedynkiem, czy zawodnicy są zdolni do walki. O swoich spostrzeżeniach musi poinformować rzecznika gali(promotora). Jeśli w trakcie walki zawodnik został zraniony lub padł na deski(knock-down), lekarz podejmuje decyzję dotyczącą zdolności poszkodowanego do dalszej walki i oświadcza ją arbitrowi ringowemu i pozostałym sędziom. Ponadto, oficjalny lekarz może przerwać walkę, zwracając się do supervisora, jeśli uzna, że kondycja fizyczna któregoś z walczących wskazuje na niebezpieczeństwo, a sędzia ringowy tego nie zauważa. Więcej niż dwóch lekarzy powinno znajdować się w trakcie walki przy ringu i co najmniej jeden powinien być na zapleczu imprezy.
Oficjel Ważenia sprawdza przed walką, czy zawodnicy mieszczą się regulaminowych kryteriach swoich kategorii wagowych. Oficjelem ważenia może być każdy członek Komisji Zasad.
Oficjele Zaplecza sprawdzają, czy taśmy, bandaże i rękawice zawodników sż założone w prawidłowy sposób. Powinno być po dwóch Oficjeli Zaplecza w niebieskim i czerwonym narożniku.
Przy ringu musi znajdować się jeden Chronometrażysta. Odlicza on każdą sekundę walki na swoim stoperze i ogłasza wszystkie przerwy w walce.
Obsługa Dzwonka sygnalizuje za pomocą gongu rozpoczęcie i zakończenie walki i każdej z rund na podstawie znaków od sędziego ringowego, chronometrażysty lub supervisora. Podczas walki, obok ringu, musi się znajdować jeden taki personel.
Obsługa punktacji ma za zadanie wypełniać karty punktowe walki na podstawie poleceń sędziów. Na końcu walki karty zostają oddane do zatwierdzenia przez rzecznika imprezy(promotora). Jedna osoba obsługująca punktację powinna znajdować się w pobliżu ringu i sędziów punktowych.
